مجله تخصصی معماری و ساختمان نشریه معماری و ساختمان
برج تهران
استودیوی معماری کات
معمار: مهدی کامبوزیا
همکاران طراحی: علیرضا اسفندیاری، نیما دهقانی
تصاویر: محمد اشکبار صفت
مشاور سازه: مهندس سجادیان
سطح اشغال: 1200 متر مربع
سال طراحی: پاییز 90
کسب رتبه: طرح منتخب مسابقه ی طراحی آسمانخراش‌های ایولو 2012
این پروژه منتخب مسابقه eVolo آسمانخراش‌های آینده در سال 2012 شده است موضوع مسابقه ارائه چالشی مهم و در عین حال ارائه ایده‌ای برای حل آن چالش بود. به طوری که مسئله و راه حل آن هم باید شکلی بومی داشته باشد و هم بتواند در شهرهای مختلف جهان جوابگو باشد و شهر انتخابی ما شهر تهران بود. گسترش شهر تهران بنا به طرح جامع آن شرقی ـ غربی است که پس از گذشت سال‌ها می‌توان دید این امر باعث تسریع آلودگی هوا و ازدیاد ترافیک و اتلاف وقت مسافرت درون شهری می‌شود. از طرف دیگر هفت دره تهران در راستای شمالی ـ جنوبی وجود دارند، در صورتی که عمود بر محور گسترش شهر است و طبیعت این دره‌ها را مورد خطر قرار می‌دهد که تمامی این مسائل باعث می‌شوند ما بازنگری درطرح جامع داشته باشیم. زیرا با احداث یک برج نمی توان یک شهر را اصلاح کرد و باید نگاهی ساختاری برای حل مشکلات شهری ارائه داد و در قدم بعد راه حل معماری که همان طراحی برج است را انجام داد. بنابراین ما با پیش فرض طراحی شمالی ـ جنوبی محور شهری، تراکم عمودی را افزایش، و تراکم افقی را کاهش می‌دهیم، (برخلاف وضع موجود) که این امر باعث افزایش سرانه فضایی فرد در شهر می‌شود. ایده کلی ما طراحی آسمان خراشی با دو پایه مرتفع و اتصال در بالای سطح زمین توسط واحدهای مسکونی به هم و جلوگیری از توسعه بی رویه زمین‌های ارزشمند و حفظ ساختمان‌های ارزشمند (ساختمان‌های مهم استراتژیک و حائز اهمیت از لحاظ فرهنگی و تاریخی) و پاکسازی ساختمان‌های بی ارزش (ساختمان‌های غیراصولی که عمر مفید آن‌ها بیشتر از 30 سال نخواهد بود و از لحاظ معماری یا کاربری حائز اهمیت نباشد) و الحاق آن‌ها به برج است. ابتدا با احداث پایه‌های خرپایی فلزی برج که کاربری آن‌ها پارکینگ طبقاتی است معضل محل پارک اتومبیل‌ها را حل کرده و بار ترافیکی را کاهش می‌دهیم، پس در حین احداث برج پایه‌های آن مورد بهره برداری قرار می‌گیرند. در قدم بعد با حذف شدن هر ساختمان بی ارزش در منطقه به همان میزان واحد مسکونی مدولار بین پایه‌های برج افزوده می‌شود که هر کدام دارای حیاط شخصی هستند که این امر باعث می‌شود سطح اشغال برج روی سطح زمین به حداقل فضای ممکن برسد (یک ششم برج‌های فعلی با همان میزان تراکم) و از طرفی واحدهای مسکونی از ارتفاع 60 متر به بالا قرار می‌گیرند که تا حد امکان از هیاهوی شهر دور باشند. ایجاد فضای جمعی و فضای سبز در بالای برج امکان دید مناسب به شهر و تجربه‌ای متفاوت از فضای شهری در ارتفاع را به ساکنان می‌دهد. ایده‌ی سازه‌ی پروژه طبق دیاگرام‌ها از مقرنس گرفته شده است.
